Kiedyś dawno temu byliśmy z moim młodszym bratem (10,12 lat) w kościele na mszy. Msza w październiku, po mszy wiadomo, nabożeństwo różańcowe. Byliśmy z babcią więc mowy nie ma o pominięciu, na kolana i do paciórów. Leci dziesiątka jedna, druga, ja jako nadpobudliwe dziecko naturalnie dostaję kurwicy, gryzę ławkę, kiwam się, skubię modlitewnik. W pewnym momencie wpadłem na genialny pomysł. Zacząłem mówić najgłośniej ze wszystkich. Szturchnąłem braciaka, który od razu dołączył. Stopniowo ze zdrowaśki na zdrowaśkę zacząłem podkręcać tempo o parę procent. Zawsze miałem donośny głos więc pół kościoła starych bab chcąc nie chcąc zaczęło dotrzymywać mi kroku. Po drugiej dziesiątce modlitwa przyśpieszyła mniej więcej 1,5 raza i wszystko wskazywało że jedynym co nas ograniczy będzie bariera rozchodzenia dźwięku. Niestety plany pokrzyżował mi zły stary proboszcz. Wyjrzał z zakrystii, podbiegł do ambony i ryknął do mikrofonu najwolniejsze zdroooooowaś maryyyyyjo jakie świat słyszał, wyhamowując rozpędzone stado pobożnych a cnotliwych dewotek wiedzione przez dwójkę nieznośnych zgrywusów.
Tak mi się przypomniało i stwierdziłem że się podzielę.
Pozdrawiam serdecznie.
Any% msza speedrun
